Şimdi Anlıyorum

Hayatta pasta yapmak kadar eğlenceli olsa keşke..

İlk bu işe heveslendiğim günleri hatırlıyorum da, unu, şekeri, sütü önüme aldığım zaman yapamayacağım hiç bir şey yok gibi hissederdim.. Aslında aşık olduğum bu hobinin günün birinde işim olucağını bilmeden öyle çok bağlanmıştım ki yaptıklarımla evde kısa süre de kilo artışları hızlandı.. bize yetmiyormuş gibi bütün mahallede bizimle birlikte kilo almaya başladı tabi... 3 kg dan tutulan mantı hamurlarının kaç haneyi doyurduğunu hepiniz tahmin edebilirsiniz sanırım.. bizim mahallede benim mantımı yemeyen kalmamıştı..

 

Ama o zaman daha güzel, daha kolaydı herşey tabiki.. 90 larda çocuk olmak, genç olmak güzeldi.. öyle evde yapılan tatlılar yemekler komşulara dağıtılırdı o zamanlar, sofralar kalabalık olurdu.. güzel bişey pişirilmişse akşam paylaşılırdı.. paylaşıldıkça tadı çıkardı çünkü.. miss gibi bir kek kokusu geliyorsa dairenin birinden hiç çekinmeksizin kapısı çalınırdı o dairenin.. bir dilim istenebilirdi.. oysa günümüz türkiyesinde diil bi komşunun kapısını çalmak, kapı açıldığında günaydın demekten, yüzüne bakıp gülümsemekten  aciz bi toplum olduk.. ama aslında olmadık..olmak zorunda bırakıldık.. korkutulduk.. hala da korkuyoruz..

 

Ben mis gibi çikolatalı kurabiye kokularının yükseldiği, çocukların kahkahalarla top peşinde koştuğu, ellerinde tazecik ekmeklerin içine sürülmüş ev yapımı salçalarla etrafta dolaşan, köşe başında kız çocuklarının huzur içinde ip atladığı bi topluma doğmuştum halbuki kız çocukları 18 yaşına kadar kız çocuğuydu benim doğduğum zamanda. 13 ünde gelinlik giydirilen çocuklar yoktu o zaman.Çocuklar çocuk, adamlar adam, insanlar insandı. insandı diyorum çünkü insanlığını yitirmiş bir toplumun içinde son çırpınışlarımız bunlar.

 

2020 yılının Türkiyesini düşünmekten korkuyorum artık.

Bu ülkede yetiştirmeye çabaladığım iki çocuğumu nasıl büyüteceğimi düşünmekten korkuyorum.

Her seste irkilmekten, her gök gürültüsünü bomba sanmaktan yoruldum.

 

Ben küçücükken bir şarkımız vardı. 

Canım ağabeyimle söylediğim. 

Hiç sözlerini anlamadığım ama çok sevdiğim.

 

Korkuyorum anne

Al beni içine, alışamadım anne 

Al beni yine

Orduya istiyorlar

Savaş çıkar diyorlar

Silah veriyorlar anne

Bana öldür diyorlar

Yat diyorlar anne

Kalk diyorlar

Beynimi yiyorlar anne beynimi yiyorlar

Kapat televizyonu anne

Senide kandırıyorlar

Oyunu verme anne, oyuna gelme anne.

 

Şimdi anlıyorum ne yazık ki... bu şarkıyla Ne demek istendiğini...